Nieuws voorjaar 2013

Op het moment dat ik dit schrijf, is het voorjaar inmiddels officieel begonnen, maar dat is nog niet bepaald te merken aan de temperatuur. Het was een lange en sombere winter en die lijkt nog steeds te willen aanhouden….

Maar hopelijk komt daar snel verandering in en gaat het gras weer groeien en kunnen de ezels weer wat meer genieten.

Er moest deze winter weer veel werk verzet worden, maar gelukkig hoef ik niet alles alleen te doen. Er zijn gelukkig mensen die de ezelopvang helpen en die ik hierbij graag wil bedanken:

Henk Maas voor zijn trouwe hulp op de donderdagen;

Virginie Tiercin voor haar hulp op de dinsdagochtend;

Rineke Maas voor haar kookkunsten, zodat ik ook nog eens warm eet;

Jan S. voor het trouw bijhouden van de website;

Christine Penel voor de Franse vertalingen;

Krista Hendriks voor de Engelse vertalingen;

En u allen die de ezelopvang steunt en het daardoor mogelijk maakt dat dit door kan blijven gaan.

Overigens gebeurt het nog steeds dat de ezelopvang een donatie ontvangt, maar dat ik de schenker niet kan bedanken omdat ik niet voldoende gegevens heb om dit te doen. Mocht u dus de ezelopvang eens een donatie hebben geschonken en u heeft nooit iets daarvan vernomen, neemt u dan even contact met mij op, want de kans is groot dat ik onvoldoende gegevens van u heb om dit te doen.

Uitslag ansichtkaartenwedstrijd

Het heeft even geduurd en menigeen werd al ongeduldig… Maar de jury heeft zich gebogen over alle inzendingen en is tot een unaniem oordeel gekomen.

Er zijn in totaal 68 kaarten ingestuurd. Opvallend is dat alle kaarten afkomstig zijn van Nederlanders… !

De eerste prijs is gegaan naar een grote geplastificeerde kaart met daarop een aantal – oude – ezelafbeeldingen, ingestuurd door Tatiana de Vries. Zij wint daarmee een weekend op de ezelopvang voor twee personen.

De tweede prijs is voor de kaart “Buiging voor ezel”, ingestuurd door Anke van der Hoeven.

Een speciale prijs is er voor Lianne van Haperen en Anke van der Hoeven, die beiden een groot aantal kaarten instuurden.

De overige prijswinnaars zullen hun prijzen in overleg ontvangen.

Alle kaarten zullen blijvend tentoongesteld worden in de stallen van de ezelopvang.

In de rubriek van Henk Maas, hieronder zijn tweede bijdrage:

Over vriendschap gesproken…

In de tijd dat ik nu op de Ezelopvang werk ga je steeds meer ontdekken hoe dieren (Ezels) in elkaar steken.

Het eerste wat mij geleerd werd; maak geen plotselinge bewegingen en laat de dieren naar jouw komen en niet jij naar hen. Ezels zijn van origine bijzonder nieuwsgierig.

Dus blijf staan en ze komen ff kijken wie je bent.

Nooit achter een ezel staan of werken; het blijven dieren die heel gauw in paniek raken en dan gaan schoppen.

Gelukkig is me dit vele malen verteld door Walter en heb dat zeer goed in m’n oren geknoopt.

En nu? Ja, ik werk nu ongeveer twee jaar op de Ezelopvang en ben van de dieren gaan houden.

Ze zijn zo lief en kunnen zo heerlijk knuffelen dat je er een heel warm gevoel van krijgt.

Met sommige krijg een sterke band. Zoals met Poupoune, een ezelin die we gehaald hebben op een zondag en die al veertien jaar alleen in een wei stond. De eigenaresse wilde haar niet meer daar haar man was overleden. Dus toe maar jongens vooruit maar weer. Het bevreemdde Walter dat Poupoune zo makkelijk de trailer in stapte. Thuis gekomen kwamen we er achter dat Poupoune stekeblind was. Maar bij ons is ze heel gelukkig, stoot heel veel haar hoofd maar heeft op haar manier lol.

Als ze je stem hoort, zoekt ze je op en is niet meer weg te branden. Wat een ezel.

En zo zijn er nog velen, zoals Sophietje, een kleine dame met veel maag problemen maar om op te eten.

Of Sjonnie (Fanchon) die reuma heeft en bijna niet loopt maar altijd tijd heeft voor een knuffel.

Ook een leuk stel moeder en dochter Junon et Judith, altijd apart in de wei maar vrijdozen je weet niet wat je meemaakt. Zo zie je, het is niet altijd poep scheppen en schoonmaken.

In de zomer zo op het eind van de dag gaan we nog wel eens de ezels uitlaten die normaal gesproken altijd op de boerderij zijn. Lekker vers gras happen en dan maar hopen dat de boze buurman Thierry ons niet tegenkomt want die heeft altijd wel wat te zeuren (lees zeiken).

Maar het is niet altijd rozengeur en maneschijn. Soms zijn er dagen dat we afscheid moeten nemen van onze vriendjes of vriendinnetjes. Maar ook dat hoort bij het leven.. Het doet veel pijn om je maatje (Walter) zoveel verdriet te zien hebben als het weer eens zover is. En zo gaan we maar door met heel veel plezier. ‘t Wordt tijd dat het voorjaar wordt, lang leve het verse gras.

A bientôt  Henri.   

Ezel in het zonnetje: DALTON

Dalton is een gecastreerde ezel van 18 jaar met een hoogte van 120 cm. en een bruine vacht. Dalton is bij de ezelopvang Aide Aux Anes komen wonen in december 2010. Het ging toen niet bepaald goed met hem. Hij was in de ongeveer zes maanden daarvoor al drie keer van eigenaar verwisseld en Dalton vertoonde alle signalen van een ezel die in zijn leven niet goed is behandeld. En

dan druk ik me nog maar zachtjes uit…

Aanvankelijk was Dalton niet alleen huiverig voor te direct contact met mij, maar schuwde hij ook het contact met de andere ezels. Telkens zocht hij in de stal een plekje zover mogelijk verwijderd van de rest.

Zijn vacht zat helemaal vol met klitten, maar ik kon en wilde hem niet borstelen omdat hij dit associeerde met geweld en daar

helemaal van ging “flippen”.

Het heeft ongeveer anderhalf jaar geduurd voordat Dalton “om” ging. Vanaf dat moment kreeg hij voldoende vertrouwen in mij en kon ik hem steeds meer en langer aanhalen. Toch had hij nog telkens onverwachtse schrikbewegingen.

Nu tweeënhalf jaar later is Dalton zover dat hij zelfs op bezoekers afstapt en aanhalingen van hen toelaat. En uiteraard vindt Dalton het nu prettig om geborsteld te worden en ziet zijn vacht er weer goed uit.

Een bijkomend probleem is dat Dalton een chronisch maag-/darmprobleem heeft en daardoor geregeld met pijn op de grond ligt.

Al met al is Dalton een prachtige ezel met een bijzonder karakter, die – als hij het zou beseffen – blij zou zijn dat zijn vervelende verleden nu ver achter hem ligt.

Verboden Toegang…

De ezelopvang Aide Aux Anes is in principe het gehele jaar door geopend.

Maar wel graag op afspraak.

Uiteraard ben ik geregeld niet bij huis omdat de weides met de gezonde ezels op enige afstand liggen en ik daar ook werkzaamheden heb. Tevens ben ik ook geregeld weg ben voor diverse andere werkzaamheden al dan niet aan de ezelopvang gerelateerd.

Op dat moment zijn de twee verschillende toegangshekken gesloten en staat er op borden in twee talen (Frans en Nederlands) vermeld dat het verboden is om de ezelopvang eigenhandig te betreden.

Helaas gebeurt het toch nog constant dat vooral Nederlanders (!) hier – om het maar even plat te zeggen – “schijt” aan hebben. Zij openen de hekken, betreden het terrein en gaan zelfs op hun eigen houtje de gesloten stallen in.

Wat men echter niet begrijpt en weet, is dat hier alleen maar zieke, gehandicapte en blinde ezels staan en of liggen.

Dit onverwachtse en onaangekondigde bezoek doet de ezels geen goed.

De gevolgen van dit bezoek beseft u kennelijk niet, maar ik des te meer. Want bij mijn thuiskomst tref ik telkens een gestresste kudde aan. Vreemde mensen die zonder te praten ( of met veel herrie !! ) op blinde ezels afstappen om hen aan te aanhalen, beseffen niet wat ze de ezels aan doen.

Dus graag voor een ieder: als de hekken gesloten zijn, betekent dit dat u niet zonder mij naar binnen gaat !!!  Nooit !!!

Het spijt me dat ik dit zo moet verwoorden, maar ik dien op te komen voor mijn zieke ezels.

Overigens betreedt u bij een ander toch ook niet zijn of haar huis als de bewoner niet thuis is….

1

prijs